Κεντρική ιδέα; Οι παραστάσεις έντονες, αλλεπάλληλες και όλες καινούριες. Μια χώρα-γείτονας για την οποία δεν ξέραμε τίποτα (ενώ γνωρίζουμε τόσα για άλλες μακρινότερες) μας αποκαλύφθηκε. Έστω με τους εξοντωτικούς, και ως ένα σημείο παραισθησιογόνους ρυθμούς ενός τριημέρου. Η άφιξη σε έναν προορισμό ήταν απόλαυση μετά από τόσες ώρες στο λεωφορείο, κι αυτό ήταν ένα συναίσθημα που είχαμε ξεχάσει. Η πρόοδος μας κάνει να ξεχνάμε πόσο λίγο αυτονόητες είναι οι καθημερινές μας ανέσεις. Πάει καιρός που το οδικό δίκτυο της χώρας μας εκσυγχρονίστηκε. Οι συζητήσεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν ατελείωτες και οι απόψεις από διαφορετικές οπτικές, ανάλογα με τα βιώματα, την ηλικία ή την ενδόμυχη διάθεση του καθενός. Η παρέα αποτελούνταν από άτομα που έζησαν μεγάλο μέρος της ζωής τους στο εξωτερικό μέχρι στρατιωτικούς, από τριαντάρηδες μέχρι εξηντάρηδες, άντρες και γυναίκες.
Κάποια στιγμή ένας ηλικιωμένος συνταξιδιώτης μονολόγησε χαμογελώντας: «εμείς οι Έλληνες δεν είμαστε για τέτοια ταξίδια... Θα πρέπει να πηγαίνουμε σε 'ανεβασμένες' χώρες. Αυτά που βλέπουμε εδώ, μας κάνουν να θυμόμαστε.» Μια συνταξιδιώτισσα καθώς περιδιαβαίναμε τις φτωχογειτονιές στην Αυλώνα, δήλωσε: «αν είχα παιδιά θα τα έφερνα στην Αλβανία για να εκτιμήσουν αυτό που έχουν και να αντιληφθούν ποια απόσταση έχουμε διανύσει ως χώρα...» Αυτές οι δύο κουβέντες είναι συμπληρωματικές: αυτό που σε απωθεί μπορεί και να σε τονώνει. Για τους Έλληνες, τα Βαλκάνια είναι ένας διπλός καθρέφτης που μας βοηθάει να διατηρούμε ταυτοχρόνως επαφή και απόσταση από τη Δύση.
Όποτε νιώθουμε στριμωγμένοι από τις απαιτήσεις του εξευρωπαϊσμού, καταφεύγουμε στις θετικές εικόνες που μας στέλνει ο βαλκανικός καθρέφτης (εδώ είναι Βαλκάνια δεν είναι παίξε-γέλασε) για να δηλώσουμε τη διάκρισή μας από το δυτικό πρότυπο. Όποτε πάλι αισθανόμαστε ως βάρος την υστέρηση από τη Δύση ή βλέπουμε να αμφισβητείται η δυτική μας ταυτότητα, καταφεύγουμε στις αρνητικές εικόνες του καθρέφτη, συγκρίνουμε τους εαυτούς μας και εστιάζουμε στο πόσο διαφέρουμε από τους καθυστερημένους γείτονες.
Τελικά: Αυθαίρετα, νοθεία, μπάζα, εθνική τάση απομονωτισμού, παθητικότητα, επιδειξιμανία, έλλειψη υποδομών, διαφθορά, μιζέρια. Ίσως σαν Έλληνες υπήρξαμε τόσο αρνητικά διατεθειμένοι απέναντι στους Αλβανούς, γιατί σ’ αυτούς υποψιαζόμασταν μια αρνητική εκδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Μια καθαρά βαλκανική εκδοχή μας, την οποία προσπαθήσαμε – και ως ένα σημείο καταφέραμε – να αφήσουμε πίσω μας. Μια εκδοχή όμως που ψήγματά της, υπάρχουν, ακόμα - καθαρότατα - μέσα μας.
Ένα κείμενο αφιερωμένο στη συντροφιά του Σ.Π.ΟΡ.Τ.
______________________________
28 σχόλια:
Ωραίο ταξίδι, όμορφα γραμμένες οι εντυπώσεις σας.
Ναυαγός: Να 'σαι καλά :)
Συγχαρητηρια.Υπεροχη και παραστατικη η αφηγηση σου.Η Αλβανια εχει τις ιδιες ριζες με την Ελλαδα.Ο χοτζας μας τα χαλασε.Ας ενωθουμε παλι φιλοι γειτονες!!!!!
Πολύ όμορφη αφήγηση, ήταν όπως περίπου φανταζόμουν πως θα είναι τα πράγματα.
Εικόνες κάπου οικείες, που όμως σε κάνουν να σκεφτείς περισσότερα όχι τόσο για το "γείτονά σου" όσο για τον εαυτό σου, τις ρίζες σου και γενικότερα.
Να είστε καλά
έχω κάνει και εγώ αρκετές τέτοιες 'εκδρομές' στην Αλβανία, ψάχνοντας ρίζες και εικόνες, αφού γεννήθηκα εκεί αλλά έζησα ελάχιστα χρόνια (έφυγα πρωτού καν μά8ω να γράφω).Με μια παιδική μνήμη από βράχια και θάλασσα (Χειμάρρα), γυρνάω ξανά και ξανά να ανακαλύψω μια χώρα, που όπως λένε οι γονείς μου 'τους έκλεψε τη ζωή'. Ίσως θα ήθελα οι εντυπώσεις σας να είναι λιγότερο 'δυτικές'. Νιώθω ότι δεν αφεθήκατε να νιώσετε αυτή την ατμόσφαιρα της καταστροφής και της αναγέννησης (με τον όποιο άτσαλο τρόπο) που προσφέρει αυτός ο τόπος. Η χώρα αυτή δεν είναι απλά μια 'όμορφη-άσχημη' εικόνα, και διαβάζοντας το blog σας, ένιω8α σαν να μου περιγράφατε μια εικόνα διαφορετική από αυτή που ζούμε καθημερινά στην ελληνική πόλη και επαρχία. Ίσως να σας ήθελα λίγο πιο tabula rasa όταν 3εκινούσατε ένα τέτοιο ταξίδι. Αυτά. Κατά τ'άλλα ελπίσω να το διασκεδάσατε :)
Panagiota και τύπος νυχτερινός, ευχαριστώ θερμά. Και χαίρομαι που γίνεται κατανοητό αυτό που είχα στο μυαλό μου: βλέπουμε (κυρίως) τους εαυτούς μας μέσα από τον γείτονα.
Τα λόγια σας αφορούν (κυρίως) την 'αφήγηση'. Αλλά υπάρχει και το έτερον ήμισυ του κειμένου, η προσέγγιση του Άλλου. Και γίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον όταν σχολιάζει κάποιος με την ιδιότητα του Άλλου.
Έμεινα λοιπόν πολύ στο σχόλιο του/της Arch_s. Για να είμαι ειλικρινής, τέτοια σχόλια ήθελα περισσότερο όταν ανέβασα το blog. Κάθε παρουσίαση είναι και μια ερμηνεία. Και πολύ περισσότερο από την ‘αφήγηση’, ενδιαφέρει η ερμηνεία. Σε μια διαπολιτισμική απόπειρα, αυτό είναι το ζουμί. Ιδίως από έναν …insider.
Μια και σκέφτηκα πολύ Arch_s (είσαι ο λόγος που τόσες μέρες δεν απάντησα τίποτα) επέτρεψέ μου μια εισαγωγή. Έχω ζήσει σε τρία κράτη, αλλά σε ένα από αυτά, όπου έζησα για δέκα χρόνια, κατάλαβα ότι έπιασα το 'αληθινό αίσθημα' μόλις στον τρίτο χρόνο. Μέχρι τότε, έβλεπα τα πράγματα σαν εξωτικά, καινούρια, παράξενα, με τους δικούς μου όρους.
Από τότε είμαι καχύποπτος με τις 'τουριστικές' προσεγγίσεις. Πόσο μάλλον όταν βγαίνουν από ένα τριήμερο, όπου το 80% του ενεργού μας χρόνου βρισκόμασταν μέσα σε ένα λεωφορείο. (Και στο κείμενο, λέω για 'παραισθησιογόνους ρυθμούς').
Από την άλλη, ένας επισκέπτης δύσκολα θα προσεγγίσει ένα μέρος όπως το περιγράφεις εσύ. Αυτή η ατμόσφαιρα της Αλβανίας που – έξοχα – περιγράφεις «της καταστροφής και της αναγέννησης με τον όποιο άτσαλο τρόπο», εμπεριέχει μια ποιητικότητα, που συνήθως γεννιέται για κάτι δικό σου. Μου έφερε στο μυαλό τον στίχο ‘Όμορφη και Παράξενη πατρίδα’: σαν Έλληνες μπορούμε να νιώσουμε έτσι την Ελλάδα, αλλά δύσκολα ένας ξένος επισκέπτης. Επίσης, ‘αναγέννηση’ δεν είδαμε – είδαμε ένα κράτος στην αφετηρία για αναγέννηση, όπως οι δρομείς που είναι σκυφτοί κι ετοιμάζονται για το κατοστάρι. Το ‘μπαμ’ ίσως είχε μόλις ακουστεί, αλλά εμείς τους είδαμε μόλις να σηκώνονται. Το ταξίδι μας βέβαια περιορίστηκε στη Νότιο Αλβανία (δεν ξέρω τι εντύπωση θα είχα από τα Τίρανα ή τη Βόρεια) πάντως εκεί, είδαμε όπως είπα, δυνατότητα προς αναγέννηση (π.χ: «στο τέλος δεν βλέπαμε πλέον το Αργυρόκαστρο όπως είναι αλλά όπως θα μπορούσε να είναι. Είναι μια πόλη με δυναμική και αυτό - δίχως να παραβλέπουμε την παρούσα δραματική κατάσταση - αποτελεί απτό πλεονέκτημα.»).
Όσον αφορά τις ομοιότητες αλβανικής κι ελληνικής επαρχίας, φυσικά υπάρχουν. «Άθλια χωριουδάκια κι ασυνάρτητη επαρχία, καθετί μισοχωμένο μες τη γη / όπως το κωφάλαλο αδερφάκι τώρα λάμπει, με το φως που βγάζει ο κόσμος ο βουβός», για να θυμηθούμε το Δ. Σαββόπουλο. (Άλλη μια περίπτωση ποιητικής διάθεσης για κάτι δικό σου – δύσκολα ένας ξένος θα περιέγραφε την ελληνική επαρχία με αυτά τα λόγια. Η κύρια διαφορά, είναι ότι στην ελληνική επαρχία έχουμε μια γενική επίδειξη νεοπλουτισμού. Στην Αλβανία αυτή η επίδειξη είναι πιο μεμονωμένη (γίνεται από πιο λίγους) και γι’ αυτό, φαντάζει πιο άγρια.
Τέλος, έμεινα πολύ στο ‘δυτικές εντυπώσεις’ – λες να έχουμε γίνει τόσο ‘δυτικοί’, να βλέπουμε την Αλβανία όπως ένας Αμερικανός την Ελλάδα; Από τη μια είναι πιθανόν, από την άλλη, εμείς στην Αλβανία βλέπαμε πράγματα οικεία. Βλέπαμε το παρελθόν μας, τα σπίτια στη γνωστή μας αρχιτεκτονική, κάποια μοντέλα της συμπεριφοράς μας – έστω σε υπερθετικό βαθμό. Δεν μπορώ ακόμα να εκφέρω γνώμη, γι’ αυτό η ‘δυτική προσέγγιση’ που ανέφερες είναι πιθανή. Πάντως μου έδωσες τροφή για σκέψη.
Μπορώ να πω πως χαίρομαι που σας έβαλα σε σκέψεις. Μάλλον δεν έχει σημασία ιδιαίτερη αυτό το δεύτερο comment γιατί σίγουρα ξεφεύγουμε από το θέμα. Ίσως ήμουν υπερβολική σε απαιτήσεις, ένα τριήμερο ταξίδι είναι περισσότερο αλλαγή γεωγραφικού χώρου παρά προετοιμασία για να ζήσεις κάτι που όντως περιμένεις να ζήσεις με ένα ταξίδι σε έναν τόσο κλειστό τόπο για τόοοσο καιρό.
‘Σε μια διαπολιτισμική απόπειρα, αυτό είναι το ζουμί. Ιδίως από έναν …insider.’ Θα ήθελα πολύ να κατηγοριοποιηθώ ως ένας insider ή μη. Νομίζω όμως ότι μόνο στην διαπολιτισμική απόπειρα θα μπορούσα να χωρέσω. Θα μπορούσα άνετα να καλυφτώ με το μανδύα της ομογένειας (κάτι που εύκολα αποδεικνύεται) αλλά βλέπεται μεγαλώνοντας απλά νιώθω ‘Βαλκάνια’ (ο πιο κομψός τρόπος που θα μπορούσα να το 8έσω). Το insider με καλύπτει μόνο σε ένα βαθύτερο αίσθημα συγγένειας που αισθάνομαι ως προς την Αλβανία και σε έναν φόρο τιμής για μια χώρα στην οποία έζησαν οι γονείς μου. Η μη insider κατηγορία στο ότι μεγάλωσα σε μια ελληνική πόλη, με Έλληνες φίλους και έχω ελληνική παιδεία (νομίζω τόσο ώστε και τα αγγλικά μου έχουν αυτή τη γλυκιά προφορά). Νιώθω ευτυχής που δεν ανήκω κάπου, αν και είναι λίγο απροσάρμοστα. Και ευτυχής που βλέπω σε συνομήλικούς μου (με την ίδια καταγωγή) την εφαρμογή της έννοιας ‘integration’. Θα ήταν τρομερό μια ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων να διχάζεται σε γειτονικούς πολιτισμούς (είναι πάντα αυτό το περίπου που βασανίζει περισσότερο).
Αλλά ξέρετε, τη χώρα αυτή τη βιώνω στα ταξίδια μου γιατί δεν περιμένω τίποτα από αυτή. Πάω κενή και φεύγω με χαρά. Δεν μου κάνουν εντύπωση τα σκουπίδια (και με τις απεργίες στην Αθήνα είχα δει ΠΟΛΛΑ σκουπίδια και ακόμα βλέπω π.χ. στα Εξάρχεια, σωρούς με στρώματα δίπλα από καμμένα αυτοκίνητα), ούτε η έλλειψη νερού και ηλεκτρικού. Με συγκινεί η δορυφορική, τα μουσεία τους, οι συζητήσεις μέσα στα λεωφορεία για τον κομμουνισμό (ως ένα επίκαιρο πάντα θέμα), ο σεβασμός στον ‘ξένο’, η ιεροτελεστία του φαγητού, η θέση της ντόπιας γυναίκας, η κατάχρηση ουσιών από ένα μεγάλο ποσοστό νέων, η έλλειψη διάθεσης για αλλαγή, και σε όλους αυτή την τόσο καθαρή συγκίνηση για τη μετανάστευση (‘κλαίω μανούλα μου κι εγώ για σένα που έχω χρόνια να σε (ι)δώ’). Ίσως και πάλι αυτά όλα να θέλω να τα νιώσω και να τα δημιουργώ.
Νομίζω πως και εσείς θέλετε να ξαναγυρίσετε εκεί.
Βρίσκω θαυμάσια πάντως την κίνησή σας να δημιουργήσετε 1 blog για αυτό το θέμα, κάτι που δεν ανέφερα την προηγούμενη φορά. Περιμένω και άλλα όμως :)
Ίσως σας αρέσει αυτό το βιβλίο Κι εσύ Έλληνας, ρε; ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ, εκδόσεις Κέδρος.
Προς όλους: Δυστυχώς οι τελευταίες μου ημέρες ήταν απίστευτες από άποψη δουλειάς. Χθες, Παρασκευή, μπόρεσα και έπεσα για ύπνο στις 8:30 το απόγευμα και κάπως …συνήλθα:) Σήμερα και αύριο είμαι πάλι φουλ (και πιθανότατα, fool), αλλά τουλάχιστον διεκδικώ κάποιες χαλαρές ώρες. Το λέω σε περίπτωση που η σιωπή μου (εάν έγινε αντιληπτή) έδωσε λάθος εντύπωση – π.χ., ότι δεν με ενδιαφέρει η συζήτηση.
Πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση και πολύ όμορφες φωτογραφίες. Δεν είχα ιδέα για το πώς είναι η Αλβανία, αλλά τώρα νιώθω ότι την ξέρω λίγο καλύτερα. Σα να πήγα κι εγώ ταξίδι :-)
Καλά ξεμπερδέματα με τις δουλειές!
Σοφία, ευχαριστώ – χαίρομαι. Και στη δουλειά, κάπως ησύχασε το ντελίριο. Μέχρι νεωτέρας :)
Arch_s, μου θύμισες τον εαυτό μου λέγοντας «Νομίζω όμως ότι μόνο στην διαπολιτισμική απόπειρα θα μπορούσα να χωρέσω.» Ξέρεις, όλους εμάς (από τα δέκα σημεία του ορίζοντα) που ζούσαμε στη Φινλανδία, μας χαρακτήριζε ένα κοινό σημείο: το ότι είχαμε δύο πατρίδες και ήμασταν ξένοι και στις δύο. Αυτό το συναίσθημα δεν το διαπραγματευόμασταν, δεν το αντιμαχόμασταν, δεν το σκεπτόμασταν καν: ήταν δεδομένο όπως ο καιρός. Εκεί που ήσουν Φινλανδία κι έλεγες να πάω στην πατρίδα μου (Ελλάδα, Αμερική, Ιταλία, Γκάνα, κτλ.), με το που βρισκόσουν εκεί που γεννήθηκες, μετά από λίγο έλεγες άντε να πάω ‘σπίτι μου’. Εκεί που έμενες. Ακόμα πιο δυνατό «μεταξύ διάστημα» ήταν τα 4-5 χρόνια που μου απαγορευόταν να έρθω στην Ελλάδα γιατί δεν είχα πάει στρατιώτης (ήμουν ανυπότακτος). Αποκομμένος με νόμο από τη μια πατρίδα και εγκατεστημένος σε άλλη… Ήταν συναίσθημα που επίσης θεωρούσα δεδομένο σαν τον καιρό και δεν το σκεφτόμουν (ίσως, γιατί δεν υπήρχε λύση.)
Σε κάθε περίπτωση όμως, νομίζω ότι αυτή η διττή αίσθηση, το «εδώ κι εκεί», οι δύο πατρίδες και οι δύο αισθήσεις ‘ξένου’, είναι πλέον συνηθισμένο φαινόμενο. Ο κόσμος έχει γίνει πολύ μικρότερος, τα σύνορα άνοιξαν, πόσοι και πόσοι δεν ζουν μια τέτοια ‘διχασμένη εθνική προσωπικότητα’! Λες ότι νιώθεις ‘Βαλκάνια’ και είναι ένα επίθετο που μου αρέσει πολύ. Σαν να γυρνάς πίσω σε μια ταυτότητα που πιθανώς υπήρχε πρωτύτερα, ενώ όμως η έννοια του έθνους-κράτους, που την είχε καπελώσει, κρατάει ακόμα.
Τουλάχιστον είσαι από τους τυχερούς: ουσιαστικά δεύτερη γενιά απ’ ότι καταλαβαίνω. Οι εσωτερικές συγκρούσεις είναι δυνατότερες στις πρώτες γενιές.
Αλλά τα ίδια λες κι εσύ: «Νιώθω ευτυχής που δεν ανήκω κάπου, αν και είναι λίγο απροσάρμοστα.» My words exactly.
Θα το σταματήσω εδώ, γιατί θα μπορούσαμε να πούμε πολλά περισσότερα και ίσως εδώ θα χαθούνε.
Λεπτομέρειες στο επόμενο σχόλιο.
Και έρχομαι σε ένα άλλου είδους ‘ζουμί’… και μια ερώτηση-πρόταση.
Ξέρετε, όταν ξεκίνησα αυτό το blog, το είχα στο μυαλό μου σαν μεμονωμένη ενέργεια (‘μόνιμη έκθεση’ το ονομάζω στο άλλο μου blog). Θα αφορούσε, έλεγα, μόνο αυτό το ταξίδι.
Έμαθα όμως και για μια άλλη ιστορία από ταξίδι στην Αλβανία, φίλης συν-μπλόγκερ αυτή τη φορά, ενώ υπάρχει και η οπτική της Arch_s, που προσδίδει αν όχι την άλλη, μια «ενδιάμεση» πλευρά. Και φυσικά, υπάρχει ο N. Ago και πιθανώς, κι άλλοι.
Όλα αυτά πάνε το θέμα μακρύτερα απ’ ότι το σκέφτηκα αρχικά και αναρωτιέμαι γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε. Λέω να υπάρχουν, δηλαδή, διαφορετικές εμπειρίες πάνω στο ίδιο θέμα. Σημειώνω πάντως ότι δεν έχω στο μυαλό μου κάτι τουριστικό του στιλ «πήγα εκεί και είδα αυτό» αλλά σκέψεις, απόψεις, μια συνομιλία με τους γείτονες και με τον εαυτό μας.
Πρακτικά: με ένα mail θα με ενημερώνει όποιος θέλει να γράψει κάτι – και θα γίνεται μέλος του blog (‘contributor’) ώστε να παρουσιάζει το κείμενό του σαν δικό του post. Ήδη η συν-μπλόγκερ που ανέφερα δέχτηκε - και σύντομα (μόλις αποδεχτεί την πρόσκληση) θα τη δείτε στους contributors.
Εναλλακτικά (εάν κάποιος δεν έχει blog), μπορεί να στείλει το κείμενο - και ίσως φωτογραφίες - και να το ανεβάσω αναφέροντας το νικ του.
Πραγματικά θα ήθελα η συζήτηση να μη μείνει μόνο σε Έλληνες ή Ελλαδίτες ή όπως αλλιώς τους ονομάζουμε - και ιδίως, να μη μείνουν μόνο σε Έλληνες τα post-παρουσίασης της Αλβανίας.
Το κέρδος μπορεί να είναι σημαντικό - δεν θέλω να ακούγομαι βαρύγδουπος, όμως δεν υπάρχουν πολλά τέτοια σημεία ανταλλαγής εντυπώσεων. Αλλά και για την πλειονότητα των Ελλήνων (που δεν πηγαίνουν πλέον σχολείο), η συναναστροφή με Αλβανούς ή Βορειοηπειρώτες γίνεται στα πλαίσια της γειτονιάς όπου δύσκολα ανοίγεις τέτοια θέματα. Κι οι Αλβανοί δεύτερης γενιάς, λόγω μικρότερης ηλικίας, κινούνται σε συγκεκριμένους κύκλους.
Σκεφτείτε το και ελπίζω να έχουμε προτάσεις για παρουσιάσεις. Το mail μου είναι στη διάθεσή σας!
Hi,
My nick (for the moment) is albi. I am albanian resident, but I can speak greek fluently (for an albanian). I was recently introduced to this blog. I am a little confused regarding the dates that the comments were posted so I am not sure if the blog is still active and open to comments. Anyway, I found the subject very interesting and would like to express my comments or furthermore to participate or as you say to be member of this blog. Please let me know if this is still possible.
Kind regards,
albi
Hi Albi,
The dates are indeed confusing - but the blog is active and had a new post just a week ago. Of course we’d be delighted having your comments here. In order to publish posts, however, you need a blogger account. So, if you wish posting, please get an account and inform by e-mail either me, or some other contributor (the group on the upper left of the front page). The invitation will be sent to you via e-mail.
As for the Greek language, we can help you with proofreading if there is a need. But even better, we could have a topic both in English and Greek (and perhaps, Albanian?). In any case, it’s a multicultural issue and the bigger the scope, the better for all.
Hi Yanni,
I am glad that I got a reply from you. I followed some steps and I got registered in the Blogspot. I suppose I have opened a google account where the account name is alb_info_2001@yahoo.com. My Blog addres is http://albinf.blogspot.com. I hope I have done everything right.
Rearding the greek proffing tools I think it would be nice to have something like that. I am used to write in greeklish so far because my greek grammar is far from perfect. Anyway I think we will manage to understand each other.
Awaiting further instructions on how and where to start posting.
Thanks and Regards,
Albi
Μόλις διέγραψα ένα κείμενο copy-paste (προφανώς ο συντάκτης το αναρτά σε διάφορα μέρη).
Το διέγραψα θεωρώντας ότι τα spam δεν μαρτυρούν διάθεση διαλόγου αλλά 'καπελώματος' της συζήτησης και του ύφους ενός blog. Στην καλύτερη περίπτωση, ένας που θέλει να κάνει γνωστές τις απόψεις του ή να προσκαλέσει ανθρώπους στο blog του, μπορεί να δώσει ένα link (ένα γενικά για το bolg ή το site του, όχι ένα για κάθε κείμενο που ανεβάζει). Αλλά φυσικά, δεν μπορεί να αναρτά εδώ ολόκληρο το κείμενο του blog του και μάλιστα, κατ’ εξακολούθηση. Αυτό είναι κατάχρηση της ελευθερίας έκφρασης του ενός ενάντια στην επικοινωνία των άλλων: τους επιβάλλει 'ατζέντα', λες και οι ίδιοι δεν μπορούν να επιλέξουν. Για την ιστορία, ο εν λόγω χρήστης έχει ήδη αναρτήσει εδώ άλλο, ολόκληρο κείμενο του blog του χωρίς πρόβλημα – αλλά και χωρίς καμιά διάθεση απάντησης στα σχόλια. Επικοινωνιακό αντάρτικο...
εγώ είμαι απο Αλβανια αλλα ποτέ δεν περίμενα να γράψετε τόσο όμορφα πραγμματα...
ενα μεγάλο.......ΜΠΡΑΒΟ!!!
Β.Ρ.Μ
Δεν φαντάζεστε τι κενό συμπλιρώνεται ατις καρδιες πολλων πολλών ΑΛΒΑΝΩΝ........
Β.Ρ.Μ
Β.Ρ.Μ. ...εγώ σ' ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια.
Νάσαι καλά! :)
μια υπέροχη αφήγηση για την μικρή μας χώρα,Σας ευχαριστούμε για αυτό που γράψατε. Ειλικρινά Μπράβο..
Κάθε χρόνο, το τριήμερο της Αποκριάς ο σύλλογός μας κάνει μια εκδρομή στο εξωτερικό. Φέτος, επιλέξαμε την Αλβανία. Μια παρακινδυνευμένη απόφαση, αφού ουσιαστικά πρόκειται για μια άγνωστη χώρα, δεν υπάρχουν πληροφορίες για διαδρομές, διανυκτερεύσεις, τιμές, κ.λ.π. Παρόλα αυτά θεωρήσαμε ότι είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε την αλήθεια πίσω από το μύθο που περιβάλλει αυτή την τόσο κοντινή, αλλά και τόσο απόμακρη χώρα.Από το τελωνείο της Κακαβιάς μπήκαμε στον κάμπο της Δερβιτσάνης.
Το σκληρό, άγονο τοπίο σημαδεύεται από τα αμέτρητα πολυβολεία με τα οποία το καθεστώς του Χότζα εξωτερίκευσε τους εφιάλτες του κάνοντας την Αλβανία την πιο απομονωμένη χώρα στον κόσμο. Την έρημη Δερβιτσάνη διαδέχεται το επιβλητικό Αργυρόκαστρο. Ξεκινώντας από την αθλιότητα της νέας πόλης ανεβαίνουμε το λόφο με τα αρχοντικά για να καταλήξουμε στο κάστρο. Δεν ακούσαμε πουθενά ελληνικά, αφού οι βορειοηπειρώτες εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για την αναζήτηση καλύτερης τύχης στην Ελλάδα.Ένας πολύ άσχημος δρόμος με βόρεια κατεύθυνση ακολουθεί τη ροή του Δρίνου που σπέρνει τις σακούλες των απορριμμάτων σε όλο τον ακαλλιέργητο κάμπο. Οι λακκούβες και τα σαμάρια δεν αποθαρρύνουν τις μερσεντές να μας προσπερνούν με ιλιγγιώδη ταχύτητα ακόμα και σε στροφές χωρίς καμία ορατότητα. Τα εννέα στα δέκα αυτοκίνητα που βλέπουμε είναι μερσεντές σε αυτή τη χώρα των ακραίων αντιθέσεων. Βαρύς ο φόρος του αίματος που πληρώνεται στην άσφαλτο, όπως δηλώνουν τα αναρίθμητα μνημεία (κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας εικονίσματα) στις άκρες του δρόμου.
Περνώντας από το Τεπελένι και το Φιέρι καταλήγουμε στην Αυλώνα, σπουδαίο λιμάνι και παλιά πρωτεύουσα της Αλβανίας. Μια πόλη με πληθυσμό 80.000 ανθρώπους που αγναντεύει το Ιόνιο και την Αδριατική. Στο σύγχρονο ξενοδοχείο "Νέα Υόρκη" ξεκουραζόμαστε από την πολύωρη ταλαιπωρία.Το πρωί της Κυριακής κάνουμε μια βόλτα για να γνωρίσουμε την πόλη. Τράπεζες και ξενοδοχεία της δίνουν όψη σύγχρονη, αλλά γύρω από την κεντρική πλατεία περιφέρονται οι άνεργοι. Ανεβαίνουμε στο λόφο Κούσμπαμπα, τόπο προσκυνήματος των Μουσουλμάνων, από όπου έχουμε μια πανοραμική άποψη της πόλης.
Στη συνέχεια ταξιδεύουμε για το Μπεράτι. Είναι μια πόλη - μουσείο με χαρακτηριστική αρχιτεκτονική και ιστορία που μας γυρίζει στον 6ο π.Χ. αιώνα. Από τότε χρονολογείται το κάστρο που περιβάλλει το ένα κομμάτι της πόλης. Στο εσωτερικό του, πέτρινα παραδοσιακά σπίτια και βυζαντινές εκκλησίες. Δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας τα πιτσιρίκια ζητιανεύουν.
Κάτω από το λόφο απλώνεται το ομορφότερο κομμάτι της πόλης με τα παλιά αρχοντικά που χρονολογούνται από τον 17ο αιώνα. Με τις φαρδιές προσόψεις και τα μεγάλα παράθυρά τους, μοιάζουν να είναι κτισμένα το ένα πάνω στο άλλο, δίνοντας στο Μπεράτι το όνομα της πόλης με τα χίλια παράθυρα. Περπατώντας στα καλντερίμια της γυρίζουμε πίσω, σε εποχές ακμής της και πλούτου, κρυμμένες πίσω από τη σημερινή μιζέρια που αναγκάζει τους ανθρώπους να ξενιτεύονται σε όλης της γης τα μέρη. Σχεδόν τίποτα δεν παράγεται σήμερα σε αυτή τη χώρα, που ζει με τη δουλειά των μεταναστών και την ξένη οικονομική βοήθεια.Περασμένα μεσάνυχτα πια φτάνουμε στους Αγίους Σαράντα, τον τελικό προορισμό μας. Για απόσταση 190 χλμ χρειάσθηκαν επτά ώρες εξαντλητικής οδήγησης. Σε αυτά τα μέρη, η απόσταση μετριέται όπως παλιά, σε ώρες και όχι σε χιλιόμετρα.
Πρωί της Καθαρής Δευτέρας αφήνουμε τους Αγίους Σαράντα, που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, και σας συνιστούμε να αποφύγετε. Είναι μια πόλη αφιλόξενη, που σαν πρότυπο ανάπτυξης έχει το εύκολο κέρδος από τον τουρίστα του καλοκαιριού.
Η εκδρομή έγινε με το τουριστικό γραφείο του κ. Ρέτου που θερμά ευχαριστούμε για την απεριόριστη υπομονή του και την καθοριστική του συμβολή στην επιτυχία του ταξιδιού.
υπαρχει καποια ομιοτης???
ani ευχαριστώ ειλικρινά για τα πολύ καλά σου λόγια!
Χαιρετισμούς όταν ξαναπάς εκεί :)
Ανώνυμε... Μόνο ομοιότης; :))
Έτσι κι αλλιώς, σε σας είναι αφιερωμένο!
Χαιρετισμούς!!!
Εγω δεν θεορω ωτη ειναι ετσι η αλβνια,, αλαγμενεσ περιγραφεσ εδωσεσ,, εγω ειμαι απο το βερατι, και δεν ειναι καθολου ετσι οπωσ τη περιγραφησ, και ολη η αλβανια δεν ειναι ετσι,, δεν ξερω για πιω λογω τη περιγραφησ ετσι,, μεγαλο λαθωσ παντωσ..
SE EFXARISTW PRAGMATIKA GIA TIS PANEMORFES EIKONES POY MOY EFERES STO MIALO MOY...DEN PERIMENE POTE NA DW SE ENA ELLHNIKO BLOG MIA TOSI OMORFI DIHGISI...THELW TOSA NA MATHW GIA TIN PATRIDA MOY POY PERIKES FORES PARASIROME STIN TAKSI KAI STO MATHIMA TIS ISTORIAS PROSPATHW NA NA RWTAW KAI NA MATHENW PERISOTERA PRAGMATA GIA TIN PATRIDA MOY..OMWS I STASI TON KATHIGITWN EINAI ARNITKOI,APADANE ME MISOLOGA KAI POT ME OLOKLIROMENES APADISIS..OI SIMATHITES MOY KOITANE ME MISW MATI AKOMA KAI OI SIBATRIOTES MOY GIA NA MIN TOYS KOITANE STO DIALIMA ME MISO MATI KATHODE KAI KOITANE ME TO IDIO VLEMA POY ME KOITANE OI ELLHNES KAI SAN NA MOY LENE STAMATA NA RWTAS SE PARAKALO MIN ANIGIS OLIGES...THIMONO ME AFTI TIN ADIDRASI GIATI KSERW PWS AN EIXA VRETHI STIN ELLADA KATW APO ALES SINTHIKES OLA THA ITAN DIAFORETIKA
H ELLADA EINAI I DEFTERI MOY PATRIDA...EXW XARI ME TIN PSIXH MOY SE KATHE EPITIXEIA TIS ELLADAS STO EKSOTERIKO...
THA KLISW OPWS ANIKSA,ME ENA MEGALO EFXARISTW POY KATAFERATE NA ME KANETE NA SKEFTW ESTO GIA LIGO THETIKA,ESTO GIA LIGO NA FERW TIS EIKONES TIS PAIDIKIS MOY ILIKIAS P EIXA KSEXASI.
APLA NA KSERETE OTI ENAS ANTHROPOS DEN XRIAZETE NA EXEI POLLA GIA NA PERASI KALA...
Ουτε και εγω συμφωνω με το σχολιο του ανωνυμου οτι οι Αγιοι Σαραντα ειναι μια πολη που δεν προσφερει τιποτα.Ζω στη Ελλαδα αλλα τα καλοκαιρια μου τα περναω στους Αγιους Σαραντα λογω καταγωγης και τολμω να πω οτι αυτη η πολη κατα 99% ζει απο τον τουρισμο και αυτο εχει σαν αποτελεσμα να προσεχουν πολυ τους τουριστες (ειδικα τους ελληνες)!Ειναι απο τις πιο ομορφες πολεις της Αλβανιας,με απιστευτη νυχτερινη διασκεδαση,πολυ ομορφα εστιατορια και πεντακαθαρες παραλιες. Δεν ειναι τυχαιο που καθε χρονο κανουν συναυλιες πολυ δ ελληνες καλλιτεχνες οπως ο Χατζηγιαννης,Μαριος Φραγκουλης, Πετρος Ιμβριος,dj Tiesto ακομα και η Μαρινελλα και αλλοι τους οποιους αυτη την στιγμη δεν θυμαμαι!
Σας συνιστω να την επισκεφτειτε χωρις δευτερη σκεψη κατα προτιμηση τους θερινους μηνες γιατι τον χειμωνα οπως ολες οι παραθαλασσιες περιοχες ερημωνει!!!!
Δημοσίευση σχολίου