'I arratisur'
Στο Δημοτικό, στην πρώτη (την μόνη τάξη που πρόλαβα να κάνω εκεί), είχα μια συμμαθήτρια τη Μπ. Ο πατέρας της είχε φύγει με ένα φουσκωτό για κάπου αλλού και δεν είχε ξαναγυρίσει. Μόνο αυτό θυμάμαι. Και η οικογένειά της είχε στιγματιστεί ως η οικογένεια 'αυτού που το έσκασε' από το 'καλό κράτος'. Κάθε πρωί ερχόταν στο σχολείο ιδιαίτερα φροντισμένη. Έφτιαχνε τα μαλλιά της με νερό και τα έστρωνε πάνω στο κεφάλι της σε μια λοξή αφέλεια. Η ποσότητα του νερού ήταν αρκετή ώστε να μην εξατμιστεί για καμιά ώρα. Τότε νομίζω ότι τα παιδιά την κορόιδευαν. Εγώ δε θυμάμαι να το έκανα γιατί πάντα η μαμά μου, που δούλευε στο ίδιο σχολείο την κοιτούσε με μια συμπάθεια, και ήταν σαν να έλεγε 'άσε την σε ό,τι έχει υποφέρει ως τώρα'. Τελευταία την σκέφτομαι αρκετά. Αναρωτιέμαι αν βρήκε τον μπαμπά της. Ρώτησα και τη μαμά μου αλλά δεν ήξερε. Αυτό που μου είπε με τον γνωστό της τόνο (θέλει πάντα να αποφορτίζει τέτοιες καταστάσεις) 'αυτή θα έχει γίνει κοτζάμ κοπελάρα τώρα, θα σας έχει βάλει τα γυαλιά εσάς των υπολοίπων'. Θέλω να έχει βρει τον μπαμπά της. Τόσο αδύναμη, με τη μαύρη ποδιά και το λευκό γιακά, έγερνε το κεφάλι της καθώς συρρίκνωνε το σώμα της έτσι ώστε να εξαφανιστεί όσο γίνεται από τον χώρο, το μόνο που την κρατούσε στην πραγματικότητα ήταν τα βρεγμένα της μαλλιά.
(το post αυτό μάλλον λόγω ζέστης)
